Naj­więk­sze na­tę­że­nie pra­cy prze­ciw­ni­ka [zachodnich rozgłośni radiowych nadających po polsku] w cią­gu do­by wyno­si 34 sean­se trwa­ją­ce ra­zem 28,93 go­dzin i zaj­mu­ją­ce 141,29 fa­lo­go­dzin.

Naj­waż­niej­szym za­ga­dnie­niem po­zo­sta­je ochro­na [zagłuszanie] szcze­gól­nie Gło­su Wol­nej Pol­ski. (Wy­jąt­ko­wa agresyw­ność i dłu­gie au­dy­cje: w cią­gu dnia 2 ra­zy po 3 go­dzi­ny i raz 6 go­dzin, a w nie­dzie­lę 1 au­dy­cja po­nad 16-godzin­na.)

Na­sze środ­ki ochro­ny umoż­li­wia­ją za­pew­nie­nie do­sta­tecz­nej sku­tecz­no­ści ochro­ny na fa­lach dłu­gich i śre­dnich. Fa­le krót­kie, które prze­ciw­nik w więk­szo­ści sto­su­je, nie są je­szcze na­le­ży­cie po­kry­te. [...]

Pod­sta­wo­wa ilość fal krót­kich jest ochra­nia­na z ze­wnątrz; na­szy­mi środ­ka­mi uzu­peł­nia­my i ła­ta­my naj­waż­niej­sze dziury. Wobec bra­ku sta­łej łącz­no­ści i ko­or­dy­na­cji, a zwła­szcza w wy­pad­kach ma­new­ru prze­ciw­ni­ka — by­wa­ją dość częste wy­pad­ki, że do­pie­ro po roz­po­czę­ciu se­an­su za­czy­na­my szu­kać więk­szych dziu­r.

Warszawa, 4 czerwca

Po roz­po­czę­ciu ak­cji ochro­ny [zagłuszania zachodnich rozgłośni radiowych] prze­ciw­nik głów­ny atak sku­pił na krótszym zakresie fal krót­kich, gdzie ze wzglę­du na fi­zy­kal­ne wła­ści­wo­ści roz­cho­dze­nia się tych fal utru­dnio­na jest ochro­na za po­mo­cą nadaj­ni­ków kra­jo­wych po­ło­żo­nych zbyt bli­sko od te­re­nów chro­nio­nych.

Z te­go wzglę­du, a tak­że ze wzglę­du na trud­no­ści ochro­ny przed nadaj­ni­ka­mi du­żej mo­cy, za­da­nie ochro­ny na­sze­go te­ry­to­rium prze­ję­ły czę­ścio­wo na sie­bie sta­cje ZSRR, a tak­że Wę­gier i Cze­cho­sło­wa­cji, na za­sa­dach wza­jem­no­ści.

Nie ule­ga wąt­pli­wo­ści, że ak­cja na­szych prze­ciw­ni­ków jest sko­or­dy­no­wa­na, po­nie­waż ata­ku­ją oni ko­lej­no na­sze kra­je w różnych go­dzi­nach, jak naj­więk­szą ilo­ścią nadaj­ni­ków, od­da­wa­nych so­bie wza­je­mnie do dys­po­zy­cji.

Ilo­ść na­szych środ­ków pra­cu­ją­cych dla ochro­ny w okre­sie gru­dzień 1951 – ma­rzec 1953 po­waż­nie wzro­sła.

[...] Po­mi­mo te­go wzro­stu środ­ków, sku­tecz­ność ochro­ny jest nie­wy­star­cza­ją­ca, szcze­gól­nie po­za te­re­na­mi wiel­kich miast, objętych dzia­ła­niem ośrod­ków ochro­ny lo­kal­nej.

Jak­kol­wiek w cza­sie po­szcze­gól­nych se­an­sów odbiór prze­cięt­nie 80% fal jest utru­dnio­ny, to jed­nak na po­zo­sta­łych 20% fal moż­na au­dy­cje prze­ciw­ni­ka w róż­nych go­dzi­nach i w róż­nych czę­ściach kra­ju odbie­rać.

Warszawa, 31 marca

Z punk­tu wi­dze­nia dłu­go­fa­lo­wej sku­tecz­no­ści prze­ciw­dzia­ła­nia wro­giej pro­pa­gan­dzie ra­dio­wej, kra­jo­wa pro­duk­cja odbior­ni­ków ra­dio­wych za­wie­ra w so­bie je­den za­sa­dni­czy błąd: bez żad­nych przy­czyn i pod­staw za­kres odbio­ru fal krót­kich dla wszy­st­kich ty­pów odbior­ni­ków (Aga, Ma­zur, Pio­nier U i Pio­nier B) wy­no­si od 16 do 52 m.

Zgo­dnie z za­sa­da­mi roz­cho­dze­nia się fal, za­kres fal krót­kich prze­zna­czo­ny jest wy­łącz­nie dla słu­cha­nia za­gra­ni­cy, z tym że sta­cje nadaw­cze bar­dzo da­le­ko po­ło­żo­ne nada­ją na fa­lach bar­dzo krót­kich. Wszy­st­kie sta­cje za­gra­nicz­ne, które mo­gą i powinny in­te­re­so­wać pol­skie­go ra­dio­słu­cha­cza (Mo­skwa, Ki­jów, Le­nin­grad, Pra­ga, Bu­da­peszt, Bu­ka­reszt, So­fia, Ber­lin) nadają głów­nie na fa­lach 49 m, 41 m, du­żo rza­dziej — 31 m i bar­dzo rzad­ko — 25 m. Na krót­szych falach pra­cu­ją wy­łącz­nie ra­dio­sta­cje kra­jów ka­pi­ta­li­stycz­nych. [...]

W la­tach 1953–54 prze­mysł nasz za­pla­no­wał wy­pu­szcze­nie bli­sko pół mi­lio­na odbior­ni­ków; w la­tach na­stęp­nych prawdopodobnie du­żo wię­cej. Je­śli we­źmie­my pod uwa­gę, że z jed­nej stro­ny — więk­szość wszy­st­kich odbior­ni­ków znajdujących się w po­sia­da­niu oby­wa­te­li, to odbior­ni­ki sta­re­go ty­pu, czę­sto po­nie­miec­kie, które w naj­bliż­szych la­tach „umrą” śmier­cią na­tu­ral­ną, a z dru­giej stro­ny — wciąż wzra­sta­ją­ca sto­pa ży­cio­wa wpły­nie na wy­bit­ne zwięk­sze­nie ilo­ści odbior­ni­ków ku­po­wa­nych przez lud­ność, to sta­nie się ja­sne, że w naj­bliż­szych la­tach, przy od­po­wie­dnio szyb­kiej decyzji, więk­szość radiood­bior­ni­ków w spo­sób na­tu­ral­ny unie­moż­li­wi słu­cha­nie dość po­waż­nej czę­ści wro­gich au­dy­cji na fa­lach naj­krót­szych, tzn. na fa­lach naj­tru­dniej­szych do ochro­ny [zagłuszania].

Warszawa, 2 maja

Ce­lem ujed­no­li­ce­nia i unor­mo­wa­nia pro­duk­cji odbior­ni­ków ra­dio­wych Pre­zy­dium Rzą­du uchwa­la, co na­stę­pu­je:

1. Zo­bo­wią­zać Mi­ni­stra Prze­my­słu Ma­szy­no­we­go do wpro­wa­dze­nia w pro­duk­cji odbior­ni­ków ra­dio­wych od­po­wie­dnich zmian kon­struk­cyj­nych, w wy­ni­ku których odbie­ral­ność w za­kre­sie fal krót­kich by­ła­by je­dy­nie w pa­śmie 31 do 51 m [tak, by nie odbierały zachodnich rozgłośni].

2. Zmia­ny kon­struk­cyj­ne win­ny być wpro­wa­dzo­ne do koń­ca bie­żą­ce­go ro­ku, tak aby cał­ko­wi­ta pro­duk­cja w ro­ku 1954 odbiorni­ków ra­dio­wych od­po­wia­da­ła po­wyż­szym za­ło­że­niom.
[...]

4. Uchwa­ła wcho­dzi w ży­cie z dniem pod­ję­cia.

Prezes Rady Ministrów
Bolesław Bierut

Warszawa, 6 czerwca

Do­tych­cza­so­wy sy­stem ochro­ny ra­dio­wej [zagłuszania zachodnich rozgłośni] idzie po li­nii roz­bu­do­wy lo­kal­nych ośrodków nadaw­czych prze­wi­dzia­nych na za­bez­pie­cze­nie sto­sun­ko­wo nie­wiel­kich ob­sza­rów o pro­mie­niu oko­ło 10 km.

Sy­stem ta­ki jest wy­so­ko nie­e­ko­no­micz­ny, gdyż:
a) wy­ma­ga bu­do­wy wie­lu ośrod­ków, z których każ­dy mu­si być wy­po­sa­żo­ny w ilość nadaj­ni­ków po­trzeb­ną do po­kry­cia [zagłuszenia] wszy­st­kich czę­sto­tli­wo­ści;
b) stwa­rza znacz­ne trud­no­ści in­we­sty­cyj­ne i za­o­pa­trze­nio­we;
c) ab­sor­bu­je znacz­ną ilość kadr fa­cho­wych;
d) po­cią­ga za so­bą wy­so­kie ko­szty eks­plo­a­ta­cyj­ne.

Co naj­waż­niej­sze, sy­stem ta­ki nie stwa­rza moż­li­wo­ści za­bez­pie­cze­nia ca­łe­go te­re­nu kra­ju.

W ce­lu sku­tecz­ne­go za­bez­pie­cze­nia te­re­nu Pol­ski ko­niecz­ne jest zor­ga­ni­zo­wa­nie ośrod­ków nadaw­czych umieszczonych po­za gra­ni­ca­mi kra­ju. Ze wzglę­du na wa­run­ki pro­pa­ga­cji fal ra­dio­wych ośrod­ki ta­kie po­win­ny być rozmie­szczo­ne w od­po­wie­dnio dużych od­le­gło­ściach. Dla Pol­ski naj­ko­rzy­st­niej­sze by­ło­by wy­bu­do­wa­nie cen­trów nadawczych, oprócz Związ­ku Ra­dziec­kie­go, na te­re­nach Buł­ga­rii, Al­ba­nii i w pew­nej mie­rze Ru­mu­nii.

Ośrod­ki te pra­co­wa­ły­by na za­bez­pie­cze­nie te­ry­to­rium Pol­ski, na­to­miast te­ry­to­ria wy­mie­nio­nych państw by­ły­by zabezpie­cza­ne [zagłuszane] przez ra­dio­sta­cje pol­skie (Szcze­cin, Lidz­bark, ewen­tu­al­nie Su­wał­ki i czę­ścio­wo in­ne).

Warszawa, 14 października

Isto­ta pro­po­zy­cji po­le­ga na tym, by zbu­do­wać je­den od­po­wie­dnio sil­ny ośro­dek nadaw­czy [zagłuszający zachodnie rozgłośnie] w re­jo­nie Bu­ka­re­sztu lub Kon­stan­cy [Rumunia] (oko­ło 20 nadaj­ni­ków) i dwa ośrod­ki, naj­chęt­niej w re­jo­nie Płow­diw i Bur­gas [Bułgaria] (po 15 nadaj­ni­ków).

Przy od­po­wie­dnich an­te­nach wy­żej wy­mie­nio­ne ośrod­ki, plus ist­nie­ją­ca po­moc wszy­st­kich przy­ja­ciół, plus nadaj­ni­ki pra­cu­ją­ce na te­re­nie kra­ju, da­dzą prze­cięt­ną sku­tecz­ność ochro­ny [zagłuszania] po­nad 90, a mo­że i 95%.

Warszawa, 15 października