Wizyta [...] okazała się jałowa pod względem politycznym, ale i pechowa w niejednym ze swych protokolarnych aspektów. [...] Warszawska [...] młodzież akademicka wybrała sobie właśnie ten dzień dla manifestacji antyniemieckiej przed ambasadą na ulicy Pięknej, gdzie wybito przy tej okazji parę szyb. [...] Komisarz rządu na miasto stołeczne Warszawę, wojewoda „Wołodia” [Włodzimierz] Jaroszewicz osobiście dyrygował policją. [...] Nie przeszkodziło to jednak samochodowi, w którym Ciano jechał do pałacu Blanka, [...] napotkać spory i wesoły tłumek wyrażający dość głośno brak szacunku dla Führera. Ciano łypnął okiem znawcy na demonstrantów i ze źle ukrywanym sceptycyzmem przyjął do wiadomości wyjaśnienie jednego z polskich gospodarzy, że są to okrzyki na jego cześć.

Warszawa, 25 lutego

Gdy nazajutrz wróciłem do Berlina, trafiłem na wzburzone fale reakcji niemieckiej, w odpowiedzi na powybijane szyby w ambasadzie [Hansa Adolfa von] Moltkego. Dominowały wieści o białej gorączce Hitlera, który — jak głoszono — szalał, że darowałby nam nawet czynne znieważenie niemieckich przedstawicieli w Polsce, ale nie daruje nam tego, że warszawskie demonstracje odbyły się przed [włoskim ministrem spraw zagranicznych Galeazzo] Cianem... Nie ulegało wątpliwości, że Hitler zapewniał Ciana, będącego w Berlinie w drodze do Warszawy, że Polska płynie nurtem niemieckim. Młodzież akademicka Warszawy ten kłam ujawniła.

Berlin, 26 lutego