Jak człowiek może pracować jeżeli trzeci tydzień w Pruszkowie k/Warszawy brak jest mięsa, wędlin i słoniny. Nie jest to brak przejściowy, bo powiedzmy nie ma dwa dni, trzy, tydzień, ale trzy tygodnie czy może nawet więcej, to stanowczo zadługo, chcieć żeby dostać kawałek słoniny lub mięsa na niedzielę, to trzeba stać w kolejce już od godziny drugiej w nocy, nie mówiąc już w tygodniu, żeby coś kupić. Mieliśmy mieć kilka gatunków wędlin cóż z tego kiedy nie ma zwykłych napewno zostało wysłane gdzieś zagranicę, nie będę pisał już gdzie, a może i nie zostało wysłane. Jest to niedbalstwo ludzi zajmujących stanowiska w zaopatrzeniu ludzi pracy chcąc wywołać niechęć do rządu.

Pruszków, 11 maja

Tak kochana Falo 49. Daj dalej znać tym, co nam zżerają mięso, kiełbasę, słoninę, że my nie możemy pracować o ogórkach, my pragniemy tłuszczów bez żadnych ogonków, bez tłoku, bez łamania kości, bo nam wstyd, jak żebracy cisnący się i krzyki w rzeźniach, bitwy o miejsce bliżej lady. Ja Falo 49 nie mogę patrzeć na te klątwy, na te tłoki, na te bluźnierstwa ludzi, ja nie mogę cierpieć, ja obejdę się czymkolwiek, kupię smalcu i basta, i dobra jest. Lecz mamy ludzi wrogo usposobionych – wykorzystują te chwile, śmiechy urządzają z ludzi przed sklepami. A macie spółdzielnie, macie tę dobroć komunistów i śmieją się. Ja oczywiście poszedłem do tychże panków i zacząłem reagować przeciwko ich śmiechom, prosiłem jednego z M.O. przechodzącego [by] chciał wysłuchać mnie o tych pankach. A ci jeszcze w większy śmiech, że to nawet i M.O. nie chce słuchać mnie, słowem okropności, okropności. Boleję bardzo nad tym, bo straszne zło wyrządza się ludowi kieleckiemu. Ogromne tysiące nasze nie jedzą mięsa w ogóle, a kiełbas nie znają, bo tylko po 20–40 dostawia się na sklep, a pod sklepem 300 osób, a więcej też.

Kielce, 16 lipca

Mieszkam w Radomiu. Sklepów jest pełno tylko do sklepów żadnych towarów nie dostawiają. [...] od dwóch tygodni w sklepach spółdzielni nie można dostać kawałka słoniny, kawałka mięsa, kawałka wędliny. Ale nie myśl Falo, że ludzie tak rozkupują, o nie. Po prostu dlatego, że do sklepów w ogóle żadnego towaru nie przywożą. Jak tu pracować w tak ciężkich warunkach głodowych, kiedy rodzina moja wcale nie ma już sił i chęci iść do pracy.

Tak samo przedstawia się sprawa z cukrem i octem. Falo, gdzie się to wszystko z naszej kochanej Ojczyzny Polski ulatnia, kto to zjada i kto to wypija, bo na pewno nie polski naród. [...] Człowiekowi kiszki z głodu się skręcają po kartoflach z solą i ogórkach bez octu, bo towar wędruje piorun wie gdzie. Więc co mam robić, czy się powiesić, czy ukraść co i iść do więzienia, czy mam czekać na powolną śmierć głodową.

Radom, 9 sierpnia

Jesteśmy zmuszeni gotować „Trybunę”, ale ona nie nadaje się ani do gotowania, ani też do czytania, ponieważ w „Trybunie” jest tylko propaganda i więcej nic. W spółdzielni nie ma żywności tylko czasem wódka.

A teraz się zapytujemy, kiedy dostarczy nam mięsa Związek Radziecki ponieważ u nas nie można dostać kupić, a w Związku Radzieckim jest, to powinien nam dostarczyć.

Skoczów, 20 sierpnia

Cała nasza rodzina partyjna jest bardzo – komuniści jednym słowem, a mam syna, który naśladuje bażantów. Kochana Falo poratuj co mam robić. On jest młody i może mnie zginąć przez takie coś, przez tę Amerykę cholerną. Nosi to włosy, uczesane właśnie tak w jaskółkę i wcale nawet nie chce słyszeć żeby ściąć je. Falo co tu zrobić żeby go zmienić. Fryzjerzy powinni być karani jeżeli dzieciom to robią. Ponieważ mój syn jest młody z 1933r. w szkole i w pracy powinna być mowa o tym uczesaniu, że grozi wydalenie za takie uczesanie itp. W domu nie chce mnie słuchać. Kochana Falo, a wszystko się zaczęło od tego słuchania radia „Głosu Ameryki” itd. A taki był zabity komunista. Stalin u niego był ojciec i od razu tak się zmienił. Ja teraz po tym śledztwie nie mam spokoju ponieważ drżę na każdym kroku, żeby i jemu coś się nie zdarzyło.

Warszawa, 14 listopada

Święto 3 Maja było w naszym domu zawsze obchodzone uroczyście, nawet w najtrudniejszych czasach. Także wtedy — 3 maja 1952 — ojciec ubrany był w elegancki garnitur i krawat. Uczyłam się, kiedy obcesowo mi przerwał. Sądziłam, że chce, abyśmy okupacyjnym zwyczajem odmówili litanię loretańską i zanucili Witaj majowa jutrzenko. A on zaprowadził mnie do swojego sekretnego pokoiku, a raczej komórki, w której słuchał radia. Okno od strony lasu nie dość, że było zamknięte okiennicą, to jeszcze uszczelnione moją pierzynką. Mrugający kolorowymi lampami przedwojenny odbiornik usadowiony był na poduszce. Tego majowego dnia, pośród pisków i szumów, po raz pierwszy usłyszałam głos, który na mój umysł i serce podziałał z wyjątkową siłą, głos Jana Nowaka: „A teraz do was zwracam się, drodzy rodacy, którzy mnie słuchacie na polskiej ziemi”.

3 maja

Naj­więk­sze na­tę­że­nie pra­cy prze­ciw­ni­ka [zachodnich rozgłośni radiowych nadających po polsku] w cią­gu do­by wyno­si 34 sean­se trwa­ją­ce ra­zem 28,93 go­dzin i zaj­mu­ją­ce 141,29 fa­lo­go­dzin.

Naj­waż­niej­szym za­ga­dnie­niem po­zo­sta­je ochro­na [zagłuszanie] szcze­gól­nie Gło­su Wol­nej Pol­ski. (Wy­jąt­ko­wa agresyw­ność i dłu­gie au­dy­cje: w cią­gu dnia 2 ra­zy po 3 go­dzi­ny i raz 6 go­dzin, a w nie­dzie­lę 1 au­dy­cja po­nad 16-godzin­na.)

Na­sze środ­ki ochro­ny umoż­li­wia­ją za­pew­nie­nie do­sta­tecz­nej sku­tecz­no­ści ochro­ny na fa­lach dłu­gich i śre­dnich. Fa­le krót­kie, które prze­ciw­nik w więk­szo­ści sto­su­je, nie są je­szcze na­le­ży­cie po­kry­te. [...]

Pod­sta­wo­wa ilość fal krót­kich jest ochra­nia­na z ze­wnątrz; na­szy­mi środ­ka­mi uzu­peł­nia­my i ła­ta­my naj­waż­niej­sze dziury. Wobec bra­ku sta­łej łącz­no­ści i ko­or­dy­na­cji, a zwła­szcza w wy­pad­kach ma­new­ru prze­ciw­ni­ka — by­wa­ją dość częste wy­pad­ki, że do­pie­ro po roz­po­czę­ciu se­an­su za­czy­na­my szu­kać więk­szych dziu­r.

Warszawa, 4 czerwca

Jestem uczennicą kl. III-a Szkoły im. Małgorzaty Fornalskiej. Kochałam Towarzysza Józefa Stalina, a ponieważ umarł Józef Stalin, to niech będzie zastępcą syn Józefa Stalina. Towarzysze, i dajcie mi odpowiedź, czy się zgadzacie, żeby był zastępcą syn Józefa Stalina. Pisałam sama od siebie, swoją własną ręką. Mam lat 9. Tatusia nie mam, tylko mamusię.

Łódź, 9 marca

Wstrząs był dla mnie ogromny. Wraz z jego śmiercią runęły marzenia moich lat dziecinnych i młodzieńczych, zginęła ostatnia nadzieja, zobaczenia Jego. Towarzysz Stalin nie żyje. Jakiż tragizm kryją te słowa. Ile smutku i boleści, ile łez przelanych uczci pamięć Wielkiego Nauczyciela.

Józef Stalin nie żyje.

Kochano Falo. Może wyda Ci się naiwnym mój list. Może nie uczone te słowa, ale Towarzysz Stalin był dla mnie jak Ojciec, był dla mnie drogowskazem w życiu. I nagle nie stało tego człowieka. Siedzę przy oknie i kreślę te słowa. Przede mną cudne Tatry. To dzięki Stalinowi mogę przebywać na wczasach, mogę poznawać piękno naszych ojczystych ziem.

I chociaż smutek i boleść moja jest ogromna, chociaż nieraz ogarnia mnie zwątpienie, to jednak wierzę bezgranicznie w wielką naukę Stalina, wierzę w komunizm.

Warszawa, 9 marca

Po roz­po­czę­ciu ak­cji ochro­ny [zagłuszania zachodnich rozgłośni radiowych] prze­ciw­nik głów­ny atak sku­pił na krótszym zakresie fal krót­kich, gdzie ze wzglę­du na fi­zy­kal­ne wła­ści­wo­ści roz­cho­dze­nia się tych fal utru­dnio­na jest ochro­na za po­mo­cą nadaj­ni­ków kra­jo­wych po­ło­żo­nych zbyt bli­sko od te­re­nów chro­nio­nych.

Z te­go wzglę­du, a tak­że ze wzglę­du na trud­no­ści ochro­ny przed nadaj­ni­ka­mi du­żej mo­cy, za­da­nie ochro­ny na­sze­go te­ry­to­rium prze­ję­ły czę­ścio­wo na sie­bie sta­cje ZSRR, a tak­że Wę­gier i Cze­cho­sło­wa­cji, na za­sa­dach wza­jem­no­ści.

Nie ule­ga wąt­pli­wo­ści, że ak­cja na­szych prze­ciw­ni­ków jest sko­or­dy­no­wa­na, po­nie­waż ata­ku­ją oni ko­lej­no na­sze kra­je w różnych go­dzi­nach, jak naj­więk­szą ilo­ścią nadaj­ni­ków, od­da­wa­nych so­bie wza­je­mnie do dys­po­zy­cji.

Ilo­ść na­szych środ­ków pra­cu­ją­cych dla ochro­ny w okre­sie gru­dzień 1951 – ma­rzec 1953 po­waż­nie wzro­sła.

[...] Po­mi­mo te­go wzro­stu środ­ków, sku­tecz­ność ochro­ny jest nie­wy­star­cza­ją­ca, szcze­gól­nie po­za te­re­na­mi wiel­kich miast, objętych dzia­ła­niem ośrod­ków ochro­ny lo­kal­nej.

Jak­kol­wiek w cza­sie po­szcze­gól­nych se­an­sów odbiór prze­cięt­nie 80% fal jest utru­dnio­ny, to jed­nak na po­zo­sta­łych 20% fal moż­na au­dy­cje prze­ciw­ni­ka w róż­nych go­dzi­nach i w róż­nych czę­ściach kra­ju odbie­rać.

Warszawa, 31 marca

Z punk­tu wi­dze­nia dłu­go­fa­lo­wej sku­tecz­no­ści prze­ciw­dzia­ła­nia wro­giej pro­pa­gan­dzie ra­dio­wej, kra­jo­wa pro­duk­cja odbior­ni­ków ra­dio­wych za­wie­ra w so­bie je­den za­sa­dni­czy błąd: bez żad­nych przy­czyn i pod­staw za­kres odbio­ru fal krót­kich dla wszy­st­kich ty­pów odbior­ni­ków (Aga, Ma­zur, Pio­nier U i Pio­nier B) wy­no­si od 16 do 52 m.

Zgo­dnie z za­sa­da­mi roz­cho­dze­nia się fal, za­kres fal krót­kich prze­zna­czo­ny jest wy­łącz­nie dla słu­cha­nia za­gra­ni­cy, z tym że sta­cje nadaw­cze bar­dzo da­le­ko po­ło­żo­ne nada­ją na fa­lach bar­dzo krót­kich. Wszy­st­kie sta­cje za­gra­nicz­ne, które mo­gą i powinny in­te­re­so­wać pol­skie­go ra­dio­słu­cha­cza (Mo­skwa, Ki­jów, Le­nin­grad, Pra­ga, Bu­da­peszt, Bu­ka­reszt, So­fia, Ber­lin) nadają głów­nie na fa­lach 49 m, 41 m, du­żo rza­dziej — 31 m i bar­dzo rzad­ko — 25 m. Na krót­szych falach pra­cu­ją wy­łącz­nie ra­dio­sta­cje kra­jów ka­pi­ta­li­stycz­nych. [...]

W la­tach 1953–54 prze­mysł nasz za­pla­no­wał wy­pu­szcze­nie bli­sko pół mi­lio­na odbior­ni­ków; w la­tach na­stęp­nych prawdopodobnie du­żo wię­cej. Je­śli we­źmie­my pod uwa­gę, że z jed­nej stro­ny — więk­szość wszy­st­kich odbior­ni­ków znajdujących się w po­sia­da­niu oby­wa­te­li, to odbior­ni­ki sta­re­go ty­pu, czę­sto po­nie­miec­kie, które w naj­bliż­szych la­tach „umrą” śmier­cią na­tu­ral­ną, a z dru­giej stro­ny — wciąż wzra­sta­ją­ca sto­pa ży­cio­wa wpły­nie na wy­bit­ne zwięk­sze­nie ilo­ści odbior­ni­ków ku­po­wa­nych przez lud­ność, to sta­nie się ja­sne, że w naj­bliż­szych la­tach, przy od­po­wie­dnio szyb­kiej decyzji, więk­szość radiood­bior­ni­ków w spo­sób na­tu­ral­ny unie­moż­li­wi słu­cha­nie dość po­waż­nej czę­ści wro­gich au­dy­cji na fa­lach naj­krót­szych, tzn. na fa­lach naj­tru­dniej­szych do ochro­ny [zagłuszania].

Warszawa, 2 maja

Ce­lem ujed­no­li­ce­nia i unor­mo­wa­nia pro­duk­cji odbior­ni­ków ra­dio­wych Pre­zy­dium Rzą­du uchwa­la, co na­stę­pu­je:

1. Zo­bo­wią­zać Mi­ni­stra Prze­my­słu Ma­szy­no­we­go do wpro­wa­dze­nia w pro­duk­cji odbior­ni­ków ra­dio­wych od­po­wie­dnich zmian kon­struk­cyj­nych, w wy­ni­ku których odbie­ral­ność w za­kre­sie fal krót­kich by­ła­by je­dy­nie w pa­śmie 31 do 51 m [tak, by nie odbierały zachodnich rozgłośni].

2. Zmia­ny kon­struk­cyj­ne win­ny być wpro­wa­dzo­ne do koń­ca bie­żą­ce­go ro­ku, tak aby cał­ko­wi­ta pro­duk­cja w ro­ku 1954 odbiorni­ków ra­dio­wych od­po­wia­da­ła po­wyż­szym za­ło­że­niom.
[...]

4. Uchwa­ła wcho­dzi w ży­cie z dniem pod­ję­cia.

Prezes Rady Ministrów
Bolesław Bierut

Warszawa, 6 czerwca

Do­tych­cza­so­wy sy­stem ochro­ny ra­dio­wej [zagłuszania zachodnich rozgłośni] idzie po li­nii roz­bu­do­wy lo­kal­nych ośrodków nadaw­czych prze­wi­dzia­nych na za­bez­pie­cze­nie sto­sun­ko­wo nie­wiel­kich ob­sza­rów o pro­mie­niu oko­ło 10 km.

Sy­stem ta­ki jest wy­so­ko nie­e­ko­no­micz­ny, gdyż:
a) wy­ma­ga bu­do­wy wie­lu ośrod­ków, z których każ­dy mu­si być wy­po­sa­żo­ny w ilość nadaj­ni­ków po­trzeb­ną do po­kry­cia [zagłuszenia] wszy­st­kich czę­sto­tli­wo­ści;
b) stwa­rza znacz­ne trud­no­ści in­we­sty­cyj­ne i za­o­pa­trze­nio­we;
c) ab­sor­bu­je znacz­ną ilość kadr fa­cho­wych;
d) po­cią­ga za so­bą wy­so­kie ko­szty eks­plo­a­ta­cyj­ne.

Co naj­waż­niej­sze, sy­stem ta­ki nie stwa­rza moż­li­wo­ści za­bez­pie­cze­nia ca­łe­go te­re­nu kra­ju.

W ce­lu sku­tecz­ne­go za­bez­pie­cze­nia te­re­nu Pol­ski ko­niecz­ne jest zor­ga­ni­zo­wa­nie ośrod­ków nadaw­czych umieszczonych po­za gra­ni­ca­mi kra­ju. Ze wzglę­du na wa­run­ki pro­pa­ga­cji fal ra­dio­wych ośrod­ki ta­kie po­win­ny być rozmie­szczo­ne w od­po­wie­dnio dużych od­le­gło­ściach. Dla Pol­ski naj­ko­rzy­st­niej­sze by­ło­by wy­bu­do­wa­nie cen­trów nadawczych, oprócz Związ­ku Ra­dziec­kie­go, na te­re­nach Buł­ga­rii, Al­ba­nii i w pew­nej mie­rze Ru­mu­nii.

Ośrod­ki te pra­co­wa­ły­by na za­bez­pie­cze­nie te­ry­to­rium Pol­ski, na­to­miast te­ry­to­ria wy­mie­nio­nych państw by­ły­by zabezpie­cza­ne [zagłuszane] przez ra­dio­sta­cje pol­skie (Szcze­cin, Lidz­bark, ewen­tu­al­nie Su­wał­ki i czę­ścio­wo in­ne).

Warszawa, 14 października

Isto­ta pro­po­zy­cji po­le­ga na tym, by zbu­do­wać je­den od­po­wie­dnio sil­ny ośro­dek nadaw­czy [zagłuszający zachodnie rozgłośnie] w re­jo­nie Bu­ka­re­sztu lub Kon­stan­cy [Rumunia] (oko­ło 20 nadaj­ni­ków) i dwa ośrod­ki, naj­chęt­niej w re­jo­nie Płow­diw i Bur­gas [Bułgaria] (po 15 nadaj­ni­ków).

Przy od­po­wie­dnich an­te­nach wy­żej wy­mie­nio­ne ośrod­ki, plus ist­nie­ją­ca po­moc wszy­st­kich przy­ja­ciół, plus nadaj­ni­ki pra­cu­ją­ce na te­re­nie kra­ju, da­dzą prze­cięt­ną sku­tecz­ność ochro­ny [zagłuszania] po­nad 90, a mo­że i 95%.

Warszawa, 15 października

Gdy dowiedzieliśmy się, że Związek Radziecki podarował Polsce Pałac Kultury i Nauki pomyśleliśmy, że dobry przyjaciel podarował swemu przyjacielowi to czego mu najbardziej brakuje. Po zastanowieniu doszliśmy do wniosku, że byłaby lepsza zamiast PKiN odpowiednia ilość nowoczesnych bloków mieszkalnych, stanowiących całą dzielnicę nazwaną im. Stalina, byłby to piękny podarunek, podanie ręki przyjacielowi w jego ciężkim położeniu po zburzeniu przez nieprzyjaciela. Obecnie gdy musimy współdziałać przy budowie PKiN i urządzać jego całe otoczenie, co pochłania olbrzymie środki deficytowych materiałów, których nam brakuje w budownictwie, wydaje nam się ten podarunek całkiem nie–przyjacielski. Mogliśmy przecież poczekać jeszcze kilka lat na taki monument. Nic byśmy przez to jako naród nie stracili. Mamy gdzie podziać choć skromnie naszą naukę i kulturę, zaś za olbrzymie środki, jakie teraz musimy dokładać do „podarunku”, uratowalibyśmy dla naszego narodu tysiące zagrożonych złymi warunkami mieszkaniowymi obywateli – tych właśnie, którzy w przyszłości sami by taki monument dla Polski zbudowali.

Warszawa, 12 lutego

Jestem młodym człowiekiem i członkiem PZPR. Naprawdę wierzyłem w dalsze osiągnięcia, bo wiem co już osiągnęliśmy. Ale to był wkład naszego ukochanego towarzysza Bolesława Bieruta, którego my robotnicy i młodzi mieliśmy za naszego wychowawcę i za ojca.

Ale my nigdy nie uwierzymy w to, że towarzysz Bierut zmarł dobrowolnie. Został zamordowany, bo mówił prawdę, a prawda tych ze wschodu w oczy kole. My robotnicy będziemy pamiętać niejeden rok i nie dwa, ale wiemy, że został zmarnowany tak jak został zmarnowany Żymierski, który był marszałkiem i też w Moskwie zginął bez wieści.

Rawa, 17 marca

Stalina już dawno nie ma, a jego zarządzenie odnośnie zagłuszania radia zagranicznego w dalszym ciągu jest skrupulatnie przestrzegane.

Ja się pytam, co to w efekcie daje takie zagłuszanie? Czy to od tego Polska Rzeczpospolita Ludowa będzie potężniejsza militarnie i materialnie, albo mądrzejsza?

Szczerze mówiąc, wyrzuca się na wiatr krwawo zdobyte społeczne pieniądze. Czy nie lepiej byłoby za te pieniądze coś korzystniejszego zrobić? Ostatecznie jak ktoś się interesuje zagranicznym radiem, to i tak usłyszy, bo sam zasięg zagłuszania nie jest wachlarzowo szeroki i kilka kilometrów od dużego miasta już odbiór jest zupełnie czysty. Nie w ten, to w inny sposób ludzie się dowiedzą, co mówi Anglia, Ameryka lub jakiś inny diabeł.

Nie ma Stalina, nie ma już Kominformu, stosunki międzynarodowe co dzień to lepsze się stają, a więc i zagłuszania radia też nie powinno być.

Wrocław, 23 kwietnia

Jestem kimś z drugiej strony. Jestem za uczestnictwem, mimo licznych oporów i wątpliwości, przeciw bojkotowi. I może powinno by się powiedzieć trochę o losie takich, jak ja. Jest nas niewielu 60–70 aktorów. […] Z nami nie chce się grać. Dyrektorzy i reżyserzy nie obsadzają nas. […] Reżyser jest po stronie opozycji, więc nie chce pracować z aktorem, który ma inne poglądy. Nie obsadza go. Obsadza za to tego, który wystąpił z partii. W nagrodę. […] Wstydzimy się także siebie. Bo mówi się o nas „miernoty”. […] Przy mnie pada zdanie: „Wieszać takich na latarniach”. Za kilka dni anonim. Mowa o moim kilkunastoletnim synu i o tym, co z nim zrobią, jeśli nadal będę chodzić do radia. Przestaję, odmawiam. […] nasi „liderzy” nie przebierają w środkach, niszcząc przeciwników bojkotu. 

Warszawa, 24 listopada

Z dniem 1 stycznia 1983 „byłe władze byłego ZASPu” postanowiły zawiesić aktorski bojkot środków masowego przekazu. Bojkot może być wznowiony w razie niezaprzestania represjonowania aktorów. Twórcy teatralni powinni nadal odmawiać udziału w programach i widowiskach, które w sposób jawny godzić będą w dobre imię instytucji i wartości utożsamianych z Sierpniem, odmawiać współpracy z ludźmi skompromitowanymi politycznie.

Warszawa, 1 stycznia

Ogłaszamy 1–8 I 1983 r. Tygodniem Sceny Polskiej. W tych dniach wyrazimy nasz szacunek i wdzięczność ludziom teatru – uczestnikom wielomiesięcznego bojkotu RTV. Wiemy, jak trudny był dla nich ten sprzeciw, najdłuższy strajk po ogłoszeniu stanu wojennego. W Tygodniu Sceny Polskiej: 1. sale teatralne w całej Polsce są pełne; 2. przychodzimy wszyscy z kwiatami dla aktorów, reżyserów, scenografów; 3. przyjście do teatru jest manifestacją solidarności z artystami, którzy tak długo i zdecydowanie wyrażali protest będący protestem milionów. Zwracamy się do Komisji Zakładowych o pomoc w realizacji naszego apelu. 

Warszawa, 1–8 stycznia

Wydaje nam się, że nasza demonstracja spełniła już swoją rolę. Następny rok naszej nieobecności nie będzie miał już tej siły i znaczenia. […] Wkrótce przedstawimy Wam, Koledzy, próbę skodyfikowania zasad naszej etyki obywatelskiej i zawodowej. […] Kilka rad na dzisiaj:

1. Nie przyjmuj roli bez przeczytania scenariusza, zwracaj szczególną uwagę na interpretację faktów historycznych.

2. Przed podpisaniem umowy zapoznaj się z obsadą, nie pracuj z kolaborantami.

3. „Profil” i „Iluzjon” – NIE!

4. Nie bierz udziału w imprezach propagandowych służących gloryfikacji reżimu.

5. Nie bierz udziału w imprezach dla MO, ZOMO i ORMO.

6. Nie bierz udziału w imprezach propagandowo-politycznych dla wojska np. Kołobrzeg, imprezy rocznicowe itd. 

W razie wątpliwości pytaj kolegów.

Warszawa, 12 stycznia 1983

Tak zwany bojkot masowych środków przekazu rozpoczął się 13 XII 1981. Mówię tzw., ponieważ nie był ani zjawiskiem przemyślanym, ani przez nikogo zorganizowanym. […] Postępowanie większości środowiska określono jako demonstrację polityczną i wyciągnięto wnioski praktyczne w postaci rozwiązania Związku Artystów Scen Polskich. […] W dalszym ciągu mają miejsce zagrożenia likwidacyjne. Trzy czołowe teatry warszawskie na skutek zmian personalnych pogrążają się w niepamięci. Reszta teatrów śpi snem niespokojnym.

Warszawa, 12 czerwca

Dla zapewnienia procesów odrodzenia narodowego, krzewienia kultury i języka ojczystego, wzajemnego poznania i zacieśniania przyjaźni narodów Litwy i Polski zwracamy się do władz Litwy i Polski o jak najszybsze załatwienie sprawy retransmisji na zasadach parytetowych Telewizji Polskiej na tereny Litwy zamieszkałe przez Polaków. 

Zjazd wraca się także do Państwowego Komitetu Litewskiej SRR ds. Telewizji i Radia o przedłużenie czasu trwania audycji telewizyjnej w języku polskim, o rozszerzenie jej treści o programy oświatowe i dziecięce, a także o przedłużenie i przeniesienie audycji w języku polskim do programu pierwszego.

Wilno, 16 kwietnia