Wy­je­cha­łem na re­wi­zję do Tech­ni­kum Rol­ni­czo-Su­szar­ni­cze­go w Ja­bło­niu, po­wiat Par­czew. Szko­ła mie­ści­ła się w pięknym pała­cu, na­le­żą­cym przed woj­ną do hra­bie­go Au­gu­sta Za­moyskie­go. [...] Pa­łac oto­czo­ny był do­brze je­szcze za­cho­wa­nym parkiem, który do­cho­dził do ka­na­łu Wieprz–Krzna — chlu­by lu­bel­skich me­lio­ran­tów, a prze­kleń­stwa okolicz­nych rol­ni­ków. Kanał dłu­go je­szcze po uro­czy­stym otwar­ciu, w obe­cno­ści pierw­sze­go se­kre­ta­rza KC PZPR Władysła­wa Go­muł­ki, nie speł­niał swo­je­go za­da­nia. Miał usu­wać w mo­krych la­tach nadmiar wo­dy z łąk i pól, a w la­tach su­chych na­wa­dniać je. Speł­niał tyl­ko jedno z wy­zna­czo­nych za­dań — usu­wał wo­dę, wy­su­sza­jąc oko­licz­ne łą­ki. Wykonanie by­ło spar­ta­czo­ne. Win­nych brak.

W tym cza­sie też wy­bu­do­wa­no w go­spo­dar­stwie po­moc­ni­czym przy tech­nikum su­szar­nię pasz, spro­wa­dzo­ną za cięż­kie de­wi­zy. Su­row­cem dla tej su­szar­ni mia­ła być tra­wa z łąk, której po od­da­niu ka­na­łu po­win­no być, we­dług obli­czeń speców agro­no­mów, pod do­stat­kiem. Oka­za­ło się jed­nak, że mo­ce pro­duk­cyj­ne suszar­ni by­ły wy­ko­rzy­sty­wa­ne tyl­ko w 25%, a to głów­nie z bra­ku su­rowca, czy­li tra­wy. [...] Przy­no­si­ła [suszarnia] co­rocz­nie oko­ło pół mi­lio­na zło­tych strat [...]. Gdy­by mo­ce pro­duk­cyj­ne suszar­ni by­ły w peł­ni wy­ko­rzy­sta­ne, też by­ła­by stra­ta, po­nie­waż ko­szty pro­duk­cji znacznie przewyższa­ły do­cho­dy. [...] Należało prze­cież kupić i przy­wieźć ze Ślą­ska kil­ka­dzie­siąt wa­go­nów wę­gla, by móc su­szyć tra­wę. Tym­cza­sem w le­cie tra­wę moż­na wy­su­szyć na słoń­cu cał­ko­wi­cie za dar­mo.

Jabłoń, 10 gru­dnia