Od nas, Ślązaków, ojczyzna wymaga więcej niż aprobaty. Musimy czynnie brać udział w realizacji tego programu. Musimy podnieść produkcję naszych już teraz kopalń i hut, aby śląski węgiel popędził parowozy wiozące amunicję na front, aby śląski cynk i śląskie żelazo, przekute na czołgi i armaty biły niemieckie hordy.

Katowice, 2 lutego

Ludzie sami zaczęli zgłaszać chęć udzielenia pomocy w odbudowie stolicy, jak tylko rozeszła się wieść, że Warszawa będzie podniesiona z gruzów. Zadawali władzom pytanie: jak to mogą uczynić – pisali do gazet i radia. I wówczas to właśnie narodził się pomysł, by powołać coś w rodzaju społecznego funduszu, na który można będzie wpłacać pieniądze przeznaczone na odbudowę stolicy. Historycznym faktem jest, że pierwsi wsparli finansowo ten fundusz dąbrowscy hutnicy. Przyszli ochotniczo do pracy w niedzielę, a zarobioną wcale niemałą kwotę uznaliśmy wspólnie za bazę wyjściową dla wspomnianego funduszu. Czyn ten zbiegł się z wnioskiem zgłoszonym przez naszych posłów do KRN o zalealizowanie ogólnopolskiej zbiórki na odbudowę Warszawy. Najwyższa instancja Polski Ludowej poparła ów wniosek, przystąpiliśmy więc niezwłocznie do gromadzenia nie tylko środków pieniężnych, ale także materiałów budowlanych i narzędzi.

Dąbrowa Górnicza, 6 maja

Jest godzina 4:20, kiedy pierwsza surówka z wielkiego pieca nr 1 w Hucie „Katowice” zaczyna spływać korytami do 100-tonowej kadzi podstawionej pod halę lejniczą. Kłęby rudego dymu, snopy iskier, płomienno-pomarańczowa struga surówki... Przez kilkadziesiąt minut trwa ten spust — pierwszy w dziejach „Katowic”. [...] Trwa ładowanie kolejnych „nabojów” do wielkiego pieca. Brygadzista garowych, Franciszek Wojtysiak, podchodzi ze swymi ludźmi do otworu spustowego. Zaczynają przepalać... To pierwszy, a zarazem już zwykły dzień hutniczej pracy.

Katowice, 3 grudnia

Pierwszy spust surówki nastąpił 3 bm. o godz. 4.20 nad ranem. Zarówno dla hutników jak i dla ekip rozruchowych był to długi okres nerwowego wyczekiwania i napięcia, gdyż załadowanie wielkiego pieca i jego rozpalenie jest już procesem nieodwracalnym. [...] 10 minut trwało przepalanie rurkami z płonącym tlenem otworu spustowego, po czym trysnęła surówką z domieszką żużla. Ta rozpalona do białości lawa płynąca wartkim potokiem przez moment przykuwała uwagę wszystkich. Później polscy i radzieccy specjaliści zaczęli składać sobie gratulacje, a na spoconych twarzach hutników pojawił się uśmiech zadowolenia. [...]  Będziemy mieć nowoczesną hutę, której pozazdrości nam niejeden kraj.

Katowice, 3 grudnia

W tę ostatnią przed pierwszym wytopem noc usłyszałem od radzieckiego eksperta, Nikołaja Rakowa: „Zbliżamy się do finału, zobaczycie rano to, co najpiękniejsze: płynącą stal...” [...]

„Przygotować się do pobrania próby!” — pada polecenie. Pulpitowy Włodzimierz Rzepka dokonuje przechylenia konwektora. Hutnicy dobywają z jego gardzieli, długimi „łyżkami”, pierwsze próbki. Po paru minutach — laboratorium sygnalizuje wynik badania. „Trafiony wytop! Świetnie!” — krzyczy mistrz Zenon Wiktorowicz. I o 9.07 zaczyna się „to najpiękniejsze”: spust stali. Pośród wieluset ludzi, zgromadzonych w stalowni, nie było nikogo, kto by nie odczuł wielkiego, prawdziwego wzruszenia...

Katowice, 11 grudnia

Huta, którą dziś uruchamiamy, jest dziełem całego narodu i cały naród ma prawo do satysfakcji. Jego ciężka praca stworzyła środki niezbędne dla zbudowania tego zakładu. [...] Wchodzimy obecnie w okres, w którym dokonany wysiłek i poniesione nakłady coraz pełniej będą owocować i coraz pełniej uwidaczniać się będą rezultaty strategii społeczno-gospodarczej przyjętej na VI i VII Zjeździe Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej. [...] Do Was się zwracam, budowniczowie i hutnicy huty „Katowice” — zróbcie co w waszej mocy, aby osiągnąć dobre rezultaty w dalszej budowie i eksploatacji, aby dać krajowi dużo wysokojakościowej stali.

Katowice, 11 grudnia

Do Warszawy dojechaliśmy rano. Zmęczeni, brudni i głodni. Minister wysłał po nas jakiegoś dyrektora departamentu. Miał nas oprowadzić po budynku, poczęstować herbatą i jedzeniem. Chciałem od razu iść na rozmowy do ministra, ale część ludzi chciała jednak coś zjeść czy napić się oranżady. W restauracji, do której nas zaprowadzono, zaczęto serwować nam niemal wszystko. To było działanie psychologiczne. Z pełnym żołądkiem i na ich koszt trudniej się rozmawia o ważnych dla nas sprawach. Na szczęście udało mi się zapanować nad ludźmi.

Spotkanie z ministrem nie zaczęło się dobrze. Przedstawiliśmy swoje postulaty, a minister zaczął sobie nawet z tego żartować. Cały czas słyszeliśmy, że nie może się na nie zgodzić. Po trzygodzinnej dyskusji minister rozhulał się na tyle, że przy punkcie dotyczącym płac, powiedział do nas: „Co wy sobie myślicie! Przyjechaliście po pieniądze? A co będziecie z nimi robić? Ściany tapetować?”.

Nie wytrzymałem tego! Zarządziłem przerwę w rozmowach. Nie było innej możliwości, jak uderzyć mocnymi argumentami. Po przerwie oświadczyłem ministrowi, że jeśli się nie zgodzi, to dojdzie do okupacji ministerstwa, a głogowska huta zostanie zablokowana przez naszych ludzi. To wystarczyło. Przeprosił za swoje zachowanie i wreszcie podpisał nasze postulaty. Do Głogowa wracaliśmy w świetnych nastrojach. Udało się przecież zdobyć podpis ministra! W hucie ludzie już czekali na nas. Dyrektor nie wierzył, że uda nam się to wywalczyć.

Warszawa, 30 sierpnia

Wałęsa na stadionie „Hutnika”. Żąda zarejestrowania „Solidarności” i zwraca się z apelem, by przez wzgląd na sytuację gospodarczą kraju do strajków uciekać się tylko w ostateczności. „Nie mamy innych środków działania, jak bojkot prasy oficjalnej. Nie kupujmy więcej gazet! Przestańmy płacić opłaty za radio i telewizję!” Zebrani przekazują na trybunę tysiące karteczek z pytaniami. Odpowiedzi na większość z nich zostaną opublikowane w biuletynie „Solidarności”. Hutnicy z Krakowa oświadczyli: „Wierzymy, że socjalizm jest systemem sprawiedliwości społecznej, ale tylko ten socjalizm, jakiego my chcemy”. 

Kraków, 18 października 1980

Drogi Lechu!

Chcemy, żebyś wiedział, że my, krakowscy hutnicy — zrzeszeni w NSZZ „Solidarność” — jesteśmy z Tobą cały czas. Dzisiaj, kiedy generałowie stawiają Cię przed swoim sądem, jesteśmy przy Tobie bardzo blisko. Wiemy równie dobrze jak Ty, że to ONI są kłamcami. I to nie tylko wyniki wyborów mogą o tym świadczyć. Kłamstwo jest bowiem ICH chlebem powszednim, legitymacją — brutalna siła. Kiedy staniesz już przed partyjnym trybunałem, wspomnij nas — stojących wokół Ciebie — jest nas tysiące. Pomyśl o milionach Polaków w kraju i za granica, wszyscy będziemy obecni. Wiemy, ze słowa, które wypowiesz, będą świadectwem prawdy danym w imieniu całego Związku. Szczęść Boże, Lechu. Nowa Huta mówi Ci — do zobaczenia u nas.

Nowa Huta, 30 stycznia

W związku z mającymi się odbyć wyborami do Rad Narodowych apelujemy do wszystkich hutników i ich rodzin oraz mieszkańców Krakowa o nieuczestniczenie w tych wyborach. Stanowisko takie uzasadniamy następującymi faktami:

1. Obniżenie stopy życiowej wielu polskich rodzin — władza zainteresowana jest tylko utrzymaniem przemocą swego prestiżu w społeczeństwie.

2. Brak jakichkolwiek zmian w systemie zarządzania i gospodarowania w zakładach pracy.

3. Z założeń II etapu reformy realizowana jest tylko systematyczna podwyżka cen.

4. Robotnicy, upominając się o swoje prawa, zaprotestowali strajkami, widząc nieudolność rządzących. Zostali potraktowani brutalnie.

Hutnicy, którym pałkami oddziałów ZOMO i aresztowaniami pokazują, jak wygląda „prawdziwa dyskusja” z władzami — nie mogą swoim udziałem w wyborach tej władzy popierać.

14 maja