Lenę, razem z kolorowymi grzechotkami, wyniosłam do ogrodu. Słońce panoszyło się już tam na całego.

Nagle słyszę lament, brzęk tłuczonego naczynia. Wzdłuż daczy biegnie zapłakana gospodyni. Mijając mnie krzyczy:
- Jeleno Josifowna, wojna z Niemcami! Właśnie nadali przez radio! Wojna! Mam trzydzieści cztery lata. To czwarta wojna w moim życiu.

Leningrad, 22 czerwca, rano

Jak wszystko od razu się zmieniło! Rano zachwycałam się wschodem słońca, a tymczasem Niemcy bombardowali już nasze lotniska. Najbardziej ucierpiała Białoruś.

Leningrad, 22 czerwca, północ

Jeszcze było ciemno gdy tatuś nas wszystkich pobudził i kazał słuchać jaki okropny huk słychać z północo-wschodu. Taki huk był że, ziemia się trzęsła. Przez cały dzień słychać taki huk. Nad wieczorem jechali z Kielc Żydzi to powiedzieli że, Rosja Sowiecka wypowiedziała Niemcom wojnę. Dopiero teraz zrozumiałem całodzienny huk.

Krajno, pow. kielecki, 22 czerwca

Ewakuują dzieci!

Tabuny wystraszonych zwierzątek tarasują wszystkie ulice i posuwają się w kierunku dworca kolejowego, linii demarkacyjnej swojego dzieciństwa; po tamtej stronie zaczyna się życie bez rodziców.

Malutkie wieziono ciężarówkami. Z przyczepy wystawały tylko ich główki, niczym kolonie opieńków. Odchodzący od zmysłów rodzice biegli za ciężarówkami.

Przylgnęłam do słupa latarni i płakałam razem z innymi przechodniami, czując jak strach i trwoga mrowią się w okolicy mojego serca.

Leningrad, 2 lipca

Dziś sześciokrotnie zgłaszano alarm powietrzny.

Płoną szpitale: Kujbyszewski i Aleksandrowski. Rozdzierające wycie sygnałów alarmowych, ryki parowozów i jęki syren fabrycznych zlewają się w jeden desperacki skowyt. Dwie bomby rąbnęły w Szpital Moskiewski, nieopodal naszej kamienicy, i obudziły sforę patrolujących niebo zenitówek. Ulica się zatoczyła, a ciężka brama wejściowa, przy której przycupnęłam z Leną, spadła z zawiasów i jak listeczek podfrunęła w górę. Dygotałam ze strachu.

Leningrad, 19 września