Zebranie [Pen-Clubu] odbyło się w sali posiedzeń przy gabinecie ministra, a także nowy minister je odwiedził. Postać całkiem w dotychczasowym życiu Polski anonimowa, choć nazwiskiem – Dybowski. 

Nim się zebranie zaczęło, „kwitły” oczywiście same opowiadania o przygodach podróży kolejami w ostatnich dniach [...]. Ale do ostatecznej rozpaczy i zdumienia doprowadził mnie przebieg zebrania, a raczej nie przebieg, ten był banalnie i poprawnie normalny, lecz widok i aura tego świetnego zgromadzenia. Ta „elita duchowa” (były same sławne „przedwojenne” nazwiska [...]) robi takie wrażenie, jakby tłuste i zadowolone trupy zasiadły do wesołej biesiady życia na dymiącym jeszcze od krwi pobojowisku. Te martwe, puste, szklane oczy, a nawet jakby brak oczu! Ta doskonała służbistość wstająca w głębokim milczeniu przy wejściu dygnitarza! To radosne poczucie zupełnej sytości psychicznej i fizycznej ! Ten absolutny brak śladu, cienia bodaj tragedii, co przeszła nad narodem i jakby ich nie dotknęła, nie musnęła nawet! I to te wszystkie usta „śmią pochlebiać sobie”, że mają wyśpiewać czy wyśpiewują epos i ethos narodu! Czułam się jak śród cudzoziemców! Nałkowska olśniewała. Trzyma się coraz lepiej, musi mieć świetnych masażystów i kosmetykarzy, bo nawet gładka się zrobiła na gębie i na szyjsku. I co za ton, co za pewność siebie, już nie znakomitej pisarki, ale wielkiej figury politycznej! [...]  Oczywiście, jako pierwsze po tylu latach zebranie Pen-Clubu, zajęto się przede wszystkim rezolucją polityczną, wystosowaniem akcesu do apelu intelektualistów francuskich (Joliot) do ONZ o całkowite rozbrojenie Niemiec. 

Warszawa, 14 lutego

Jest tutaj daleko posunięty strach przed kontaktami ze Wschodem, w danym wypadku z Polską. […] W takiej aurze w ogóle szkoda gadać. Może to się jakoś ustoi. Najgorsze, że nie ma tutaj żadnej instytucji, która mogłaby wyłożyć pieniądze na pobyt polskich pisarzy, w zamian np. za zaproszenie pisarzy amerykańskich do Polski. PEN Club tutejszy jest instytucją mało poważną. Wiadomo, jak to w kraju echt-kapitalistycznym, każdy chodzi tylko koło własnych interesów. […] Pewne sposoby natomiast widzę. The „Exchange of persons” poparłby finansowo prof. Drzewieski z UNESCO, w rozmowie ze mną wyraził gotowość wyskrobania na ten cel pieniędzy. W Polsce chyba na goszczenie pisarzy amerykańskich pieniądze by się znalazły, czy możesz mi powiedzieć, jaką instytucję zapraszającą w Polsce widzisz, czy PEN, czy Związek. Gdyby występował PEN Club, to musiałby się zwrócić do PEN Clubu amerykańskiego, miałbym co do tego pewne zastrzeżenia […]. Chodzi o jakąś instytucję w Polsce, która by pobyt Amerykanów firmowała i opłaciła, pieniądze z UNESCO poszłyby na podróże i zapewne częściowo na sfinansowanie pobytu Polaków w Ameryce. […] Oczywiście Polaków (1,2 czy trzech) mogłaby oficjalnie sprowadzić Kościuszko Foundation w New Yorku, ale tak jak w tej chwili sprawy stoją, boję się, że to nie przejdzie, bo pisarz rzecz trefna, ma już odcień polityczny. […] Dziwisz się pewnie, że tak to jest w tej Ameryce, ale FBI (najlepiej zapewne zorganizowana służba bezpieczeństwa na świecie) słyszy, jak trawa rośnie, ludzie boją się o posady, co innego, kiedy nasi pisarze przyjeżdżają sami albo kiedy się zaprasza przedstawicieli ambasady na odczyty (ciekawość egzotycznych zwierząt), a co innego firmować przyjazd ludzi z kraju, który zagraża „amerykańskiemu sposobowi życia” (!) i co do których nie wiadomo, czy nie muszą się rejestrować jako „foreign agents”. 

Waszyngton, 20 maja

Pen Club urządził śniadanie dla Parandowskiego z powodu 60. rocznicy jego urodzin. Byli tylko członkowie zarządu, więc Maria Dąbrowska, Iwaszkiewicz, Wat, Kumaniecki, Brandys, Rusinek, Krzywicka, Słonimski, Natanson, Stern, Szerer, Kaczorowski, Bechczyc-Rudnicka i ja.

Przy winie przemówienie w języku greckim wygłosił Kumaniecki, ja mówiłem po łacinie, Wat po polsku. Nasze przemówienia w językach starożytnych miały być dowcipem i niespodzianką dla jubilata. Pomysł wyszedł ode mnie jeszcze na przyjęciu w prywatnym mieszkaniu Parandowskiego. Przemówienia greckiego nikt nie rozumiał, natomiast łacinę wszyscy jakoby zrozumieli i przyjęli mowę oklaskami.

Na zakończenie śniadania przemówił zwięźle i prosto Parandowski. Dziękował zebranym i dziwił się, że to jego jubileusz, że to „już”. Nastrój był w miarę uroczysty, raczej powściągliwy, trochę dostojny i niestety nieco zimnawy.

Myślałem z melancholią o wszelkich tego rodzaju uroczystościach i nagrodach ludzkich za wielki trud życia pisarskiego. Jeśli kilka mów, kilka bankietów, ordery, artykuły w prasie mają być „nagrodą” — jest to „nagroda” bardzo nędzna i aż dławi od smutku, pustki, bezradności ludzkiej, by kogoś oficjalnie „uczcić” i pokwitować jego życie.

Warszawa, 30 maja

Cały dzień trzęsie mnie grypa, co jest o tyle przykre, że dziś imieniny Stasia i powinienem mu pomóc w różnych towarzyskich ceremoniach, gdy przyjdą goście. Jeszcze raz rozważałem sprawę swego wyjazdu do Londynu na Kongres PEN Clubów. I tak mi się to przedstawia: gdy ksiądz Prymas siedzi w więzieniu, gdy wzmogła się ideologiczna walka z religią, ja jadę, by reprezentować nie tylko pisarzy, ale i władze kraju, w którym religia jest uciskana. Nadto: nic mojego w Warszawie nie grają i nie wiem, czy zagrają. Co powiem o swojej sytuacji pisarskiej? Mam kłamać? Powiedzieć prawdę? Nade wszystko, co powiem o sprawach religijnych? Wobec tych wszystkich drażliwych kwestii postanowiłem zrezygnować z wyjazdu, o czym już powiadomiłem [Michała] Rusinka, sekretarza generalnego PEN Clubu. I gdy o tym mówiłem ze Stasiem, który zawsze jest najlepszym doradcą, zatelefonował Rusinek. Podobno moja rezygnacja wywołała zdziwienie w Komitecie Współpracy Kulturalnej z Zagranicą (ekspozytura UB) i prosili Rusinka, aby mnie namawiał, bo na mojej obecności w Londynie bardzo władzom zależy. Ponieważ nie chciałem podawać wszystkich powodów przez telefon, poszedłem do Rusinka i powiedziałem mu, co myślę. Co będzie dalej? Czy zechcą wywierać naciski na mnie? Czy rzeczywiście zależy im na moim udziale w delegacji?

Warszawa, 8 maja

Po południu byłem na zebraniu Pen Clubu. Podjęta została na zarządzie uchwała protestująca przeciw stosowaniu brutalnych aktów przemocy wobec studentów. Uchwałę tę odczytał w swoim sprawozdaniu Jan Parandowski. Zebranie miało charakter uroczysty. Odczytano bardzo piękną Kartę Pen Clubów. Nad stołem prezydialnym umieszczono portret Żeromskiego, założyciela polskiego Pen Clubu.

Warszawa, 11 marca