Przed woj­ną ko­ściół w Ko­na­rzy­nach już był na ze­wnątrz wy­koń­czo­ny, ale w środ­ku je­szcze by­ło pu­sto, nie by­ło podło­gi, tyl­ko pia­sek. Naj­pierw Niem­cy za­bie­ra­li kro­wy od go­spo­da­rzy i pę­dzi­li do ko­ścio­ła. Drzwi i okien nie by­ło. Wie­ża by­ła, ko­pu­ła błyszcza­ła w słoń­cu i krzyż ze zło­tej bla­chy. Bar­dzo ład­ny był ko­ściół. Po­tem kro­wy wy­pę­dzi­li, a za­czę­li wpę­dzać lu­dzi.

[Przed opu­szcze­niem Ko­na­rzyn] Niem­cy je­szcze chcie­li się ze­mścić. Oba­wia­li się, że Ro­sja­nie bę­dą ich ob­ser­wo­wać z wie­ży ko­ściel­nej. Chcie­li naj­pierw zbu­rzyć wie­żę, ale to im się nie uda­ło, nie wy­bu­chło. Ostrze­gli wszy­st­kich, że zburzą ko­ściół, że ma­my po­ło­żyć się na zie­mi, bo mo­gą szy­by wy­le­cieć w do­mu. To by­ło 6 mar­ca 1945. Wy­buch był ogrom­ny. Szy­by z okien powy­la­ty­wa­ły. Jak uci­chło, to­śmy wy­szli. Jed­na wiel­ka chmu­ra dy­mu i ko­ściół w gru­zach. To by­ło okrop­ne prze­ży­cie. Ty­le wysił­ku przed woj­ną — kwe­sty, zbie­ra­nie pie­nię­dzy, proś­by wy­sy­ła­ne po ca­łej Pol­sce... Tyle wy­sił­ku, bo lud­ność ubo­ga... Tyl­ko fun­da­men­ty z ka­mie­ni zo­sta­ły.

A Niem­cy do­ko­na­li swe­go i ucie­kli.

Konarzyny, 6 marca