Reasumując całokształt pracy Służby Bezpieczeństwa w okresie kampanii wyborczej należy ocenić, że z postawionych przed nią zadań wywiązała się zadowalająco. [...] W rezultacie uaktywnionej pracy operacyjnej jednostki Służby Bezpieczeństwa znacznie pogłębiły dotychczasowe operacyjne rozpoznanie antysocjalistycznych i reakcyjnych środowisk, grup i osób w terenie. Szereg spraw ewidencyjno-operacyjnych na skutek tego rozpoznania zostało pogłębionych i zaktualizowanych.

W wyniku rozeznania Służba Bezpieczeństwa udostępniła instancjom partyjnym szeroką informację dotyczącą zamierzeń i poczynań różnych wrogich i warcholskich elementów, skierowanych przeciwko partii i programowi FJN w kampanii wyborczej. Na podstawie tych informacji instancje partyjne udaremniły w znacznym stopniu przeforsowanie do rad narodowych kandydatów o wrogiej postawie politycznej wysuwanych przez różne elementy reakcyjne.

Warszawa, 12 marca

Wstaję o godz. 4 rano. Zamieć, świata nie widać, zimno siarczyste. Przed piątą wyruszyłem z domu, by na szóstą być w lokalu wyborczym w Strachosławiu. Ciężka była droga, ale zdążyłem na 15 minut przed głosowaniem. Punktualnie o godz. 6 otwarto lokal wyborczy nr 5; głosowanie na posłów do Sejmu i radnych do wojewódzkich rad narodowych. Komisja w pełnym składzie 8 osób rozpoczęła pracę [...]. Wnet utworzyła się kolejka głosujących. Pierwszy był ob. Wawryniuk z Koczowa, on też otrzymał kwiatek. Dużą pomoc stanowiła komunikacja samochodowa, dowożąca ludzi z poszczególnych miejscowości [...]. Dlatego już do godz. 15 wszyscy wzorcowi obywatele złożyli swe głosy do urny. Muszę podkreślić powagę głosujących, atmosferę zrozumienia, poczucie potrzeby pokoju i zgody. Kłopot był jedynie ze Świadkami Jehowy. W Strachosławiu 4 osoby odmówiły głosowania. Dwa razy wysłano do nich wóz z członkami komisji, kategorycznie odmówili. Dziwne to, wykazali wrogość wobec konstytucji i Frontu Jedności Narodu.

Strachosław, 21 marca

W dniu 21 marca 1976 r. odbyło się kolejne głosowanie na posłów do Sejmu, zwane wyborami, według trybu znanego we wszystkich krajach obozu socjalistycznego.

Akt I. W polskim wariancie formalnie listy kandydatów prezentuje tzw. Front Jedności Narodu, w którego skład wchodzi PZPR, ZSL i SD. Faktycznie posłów mianuje politbiuro. Głosowanie odbywa się na pięknie wydrukowane listy kandydatów. Cała ta farsa trwa trzy miesiące, kosztuje masę pieniędzy, jest jeszcze jedną okazją do podejmowania przez zakłady zobowiązań produkcyjnych czyli tzw. czynów, tym razem dla uczczenia wyborów. Wyniki wyborów zostają ogłoszone „urbi et orbi” jako wielkie zwycięstwo partii i Frontu Jedności Narodu.

Na I Sekretarza E. Gierka głosowało 99,99% wyborców. Prasa radziecka nazwała wybory w Polsce „wydarzeniem o wielkim znaczeniu politycznym”. Tym razem, złożony grypą, nie wziąłem udziału w tym historycznym akcie.

Akt II to pierwsze posiedzenie Sejmu i wybór najwyższych władz Państwa. W skład Prezydium Sejmu, nowej Rady Państwa i nowego Rządu weszły te same osoby. A więc przewodniczący Rady Państwa Henryk Jabłoński, marszałek Sejmu Gucwa, premier Jaroszewicz. Oglądamy na pierwszych stronach gazet dobrze znane oblicza osób dożywotnio dzierżących czołowe stanowiska, wśród nich starzy stalinowcy Kruczek, Jaroszewicz, Stasiak, Piasecki, Werblan.

Oczywiście po staremu rządzić będzie politbiuro z I sekretarzem na czele, a konstytucyjne władze jak Sejm i Rząd będą wykonawcami dyrektyw politbiura, czy Komitetu Centralnego. O takich władzach, jak niezależne sądy, niezależna Najwyższa Izba Kontroli, nawet się nie wspomina. Po co wywoływać kapitalistyczne czy burżuazyjne widma. Partyjny proletariusz w rzeczywistości, jego dyktatorska partyjna biurokracja obchodzi się bez niezawisłych sądów i kontroli.

Warszawa, 21 marca

Otrzy­ma­łem za­da­nie prze­pro­wa­dze­nia kon­tro­li ak­cji kon­kur­so­wej za­le­sia­nia i za­drze­wia­nia. [...] Kon­kurs pro­wa­dził od kil­ku lat Urząd Wo­je­wódz­ki w Lu­bli­nie wspól­nie z Wo­je­wódz­kim Ko­mi­te­tem Fron­tu Jed­no­ści Na­ro­du [FJN]. [...] Wszy­scy ucze­st­ni­cy otrzy­my­wa­li dość wy­so­kie na­gro­dy pie­nięż­ne. Nikt ze szta­bow­ców nie po­ku­sił się nig­dy o spraw­dze­nie w tere­nie, czy da­ne ze spra­wo­zdań [konkursowych] znaj­du­ją po­kry­cie w rze­czy­wi­sto­ści.

W cza­sie kon­tro­li wej­rza­łem na tę li­stę [nagród] i oko mi zbie­la­ło. Był tam mój bez­po­śre­dni prze­ło­żo­ny, głów­ny księgo­wy Witold Z., księ­go­wa B. [...], prze­wo­dni­czą­cy Wo­je­wódz­kie­go Ko­mi­te­tu FJN Sta­ni­sław Z. i pra­wie wszy­scy pracow­ni­cy Od­dzia­łu Le­śnic­twa na cze­le z sze­fem, mgr. inż. Sta­ni­sła­wem G. Na­gro­dy od ty­sią­ca do kil­ku ty­się­cy złotych. [...]

8 lip­ca 1977 otrzy­ma­łem do dys­po­zy­cji sa­mo­chód służ­bo­wy i roz­po­czą­łem kon­tro­lę. [...] Wy­bra­łem naj­pierw Szko­łę Podstawową w Nie­dźwia­dzie Du­żej, w gmi­nie Ła­zi­ska. [...] We­dług spra­wo­zda­nia, pod­pi­sa­ne­go przez dy­rek­to­ra szko­ły Al­fre­da W., w ra­mach kon­kur­su za­le­sio­no 2 hek­ta­ry nie­u­żyt­ków. [...] Wy­sa­dzo­no 1200 to­po­li i 150 krze­wów róż. [...] Drzew­ka i krzewy ku­po­wa­ły urzę­dy gmi­ny. [...] Uda­ło mi się od­szu­kać dy­rek­to­ra W. [...] Wił się jak pi­skorz w so­li, gdy mu przedstawiłem cel mo­jej wi­zy­ty. Tłu­ma­czył, że nie wie, gdzie zo­sta­ły po­sa­dzo­ne to­po­le, bo spra­wą zaj­mo­wa­ła się in­na nauczyciel­ka, a te­raz są wa­ka­cje i wy­je­cha­ła do ro­dzi­ny. [...] Przy­po­mniał so­bie jed­nak, że to­po­le by­ły posadzone w sąsiedniej wsi Wrze­lo­wiec. [...]

Uda­li­śmy się tam. [...] Gdy wspo­mnia­łem chło­pom, że chcia­łem obej­rzeć to­po­le, od­po­wie­dzie­li chórem, że nie ma cze­go oglądać, bo nie przy­ję­ły się i sto­ją uschnię­te w miej­scu, gdzie był wy­bie­ra­ny pia­sek. [...] Za­py­ta­łem, dlacze­go się nie przy­ję­ły. Od­po­wie­dzia­no mi zno­wu chórem i ze śmie­chem, że jak mo­gły się przy­jąć, kie­dy przywiezione na wio­snę, le­ża­ły na słoń­cu cały mie­siąc. [...] Uda­li­śmy się z dy­rek­to­rem we wska­za­nym kie­run­ku i wkrót­ce naszym oczom uka­za­ła się plan­ta­cja su­chych drzew, po­sa­dzo­nych krzy­żo­wym rzę­dem. To uła­twi­ło mi ich licze­nie. [...] Na­li­czy­łem 450 sa­dzo­nek. [...]

Wi­ce­dy­rek­tor W[ydziału] R[olnictwa] i L[eśnictwa], za­nie­po­ko­jo­ny wy­ni­ka­mi mo­jej kon­tro­li w Ła­zi­skach, przy­dzie­lił mi [...] [pomoc­ni­ka, który] po­je­chał do wsi Ło­pocz­no, le­żą­cej po są­siedz­ku. Tam stwier­dził, że wszy­st­ko się zga­dza. [...] Zrozumiałem, że dy­rek­tor spe­cjal­nie przy­dzie­lił mi po­moc­ni­ka, aby po­ka­zać, jak mam kon­tro­lo­wać. Da­wa­no mi w nachal­ny spo­sób do zro­zu­mie­nia, że­by wpi­sać w pro­to­ko­le, iż wszy­st­ko się zga­dza. [...]

Na­pi­sa­łem, co usta­li­łem, i na­ro­bi­łem so­bie wie­lu wro­gów.

Lublin, 8 lipca