Kilkunastu cywilów przesadziło mur, uzbrojeni w jakieś zaostrzone kije. Kiedy nasi strażnicy wpadli jak burza z tą wiadomością, wszyscy byli kompletnie zdezorientowani. Nie było czasu na myślenie, bo bojówkarze już sforsowali drzwi, dźwigając i ciskając w nie ogromny i ciężki kamień, który leżał na dziedzińcu klasztoru [...]. Pierwsza na drodze bojówki była nasza „apteka”. Niszcząc i rozwalając kartony z lekami, szturmowali dalej, wyraźnie koncentrując się na ściganiu młodych mężczyzn. [...]

Po chwili namysłu nie zdecydowali się jednak forsować drzwi kościoła. Przy tych drzwiach interweniował ksiądz Dembowski i siostry. Ich nie odważyli się dotknąć. Ubliżali jedynie. Wycofali się szybko, uprowadzając czterech naszych kolegów, którzy nie zdążyli się schronić w kościele. Następnie ich pobili, wrzucili do ciężarówki.

Warszawa, 3 maja

Po przemówieniu generał Kiszczak przekazał przewodnictwo prof. Findeisenowi, który udzielił głosu Lechowi Wałęsie. Wtedy wstał i niespodziewanie zabrał głos mecenas Siła-Nowicki. W krótkich słowach wezwał do uczczenia minutą ciszy dwóch ostatnio zmarłych kapłanów. Oświadczył, że ich śmierć nie może pozbawić zebranych przy Okrągłym Stole woli porozumienia. Zebrani w milczeniu wstali. Dalsze przemówienia toczyły się bez przeszkód. [...]

W trakcie wygłaszanych przemówień Ciosek podszedł do księdza Orszulika, pytając, co zrobić z wnioskiem Siły-Nowickiego o uczczenie pamięci zamordowanych księży Niedzielaka i Suchowolca. Stwierdził, że po sali daje się słyszeć szum, dlaczego minutą ciszy nie uczcić także sierżanta Karosa [funkcjonariusz milicji, zginął na początku 1982 r. podczas próby rozbrojenia go przez członków młodzieżowej organizacji konspiracyjnej]. Zaproponował wyłączenie tego głosu z transmisji TV. Ksiądz Orszulik przychylił się do tego wniosku z uwagi na to, że wystąpienia Siły-Nowickiego nie było w programie.

Warszawa, 6 lutego