W Lu­bli­nie krę­co­no ra­dziec­ki film wo­jen­ny. By­ło ogło­sze­nie w ga­ze­cie, że po­trze­bu­ją sta­ty­stów i pła­cą po 100 zło­tych za dniów­kę. [...]

23 sierp­nia by­ła wol­na, od­pra­co­wa­na so­bo­ta, więc za­ło­ży­łem sta­rą, po­mię­tą, po­pe­li­no­wą ko­szu­lę i [...] po­sze­dłem na plan. [...] Te­go dnia sta­ty­ści mie­li wi­tać okla­ska­mi żoł­nie­rzy ra­dziec­kich wkra­cza­ją­cych do Lu­bli­na. [...] Za­trzy­ma­no nas w wy­lo­cie uli­cy Pstrow­skie­go [...]. Po dru­giej stro­nie sta­ła wy­so­ka try­bu­na, na której usta­wio­ne by­ły ka­me­ry i kręci­ło się mnóstwo przebie­rań­ców. Wy­róż­niał się fa­cet po­tęż­nej po­stu­ry, re­ży­ser fil­mu Ju­rij Ozie­row. [...] Był upal­ny, sło­necz­ny dzień. Po chwi­li ukazały się sze­re­gi ra­dziec­kie­go woj­ska, czy­li pol­scy żoł­nie­rze prze­bra­ni w mun­du­ry Ar­mii Czer­wo­nej. Za pie­cho­tą je­cha­ły czoł­gi. Prze­jazd czoł­gów po­wta­rza­li­śmy kil­ka­krot­nie. Raz z wi­ny star­szej, tę­giej statystki, która wy­bie­gła z sze­re­gu z bu­kie­tem kwiatów w rę­ce i wrzu­ci­ła te kwia­ty żoł­nie­rzom do czoł­gu. Zde­ner­wo­wa­ło to Ozie­ro­wa oraz je­go tłu­ma­cza. Na­pięt­no­wał przez mega­fon wy­skok „sta­rej, gru­bej ba­by”. W fil­mie by­ły prze­wi­dzia­ne ta­kie sce­ny, ale mia­ły w nich ucze­st­ni­czyć mło­de, przystojne i gib­kie jak sa­ren­ki dziew­częta.

Lublin, 23 sierpnia