W odpowiedzi na noty Ambasady Rzeczypospolitej Polskiej z 8 listopada 1941 nr 713/41, 7 stycznia 1942 nr 48/42 i 18 stycznia 1942 nr 164/42, Komisariat Ludowy Spraw Zagranicznych ma zaszczyt donieść co następuje:
W wyżej wymienionych notach Ambasada podniosła sprawę przekazania do Armii Polskiej na terenie ZSRR obywateli polskich, jeńców wojennych armii niemieckiej, wychodząc przy tym z założenia, że jeńcy ci poddawali się do niewoli dobrowolnie, pragnąc, jakoby, przyłączyć się do powstającej na terenie ZSRR Armii Polskiej.
Komisariat Ludowy uważa za niezbędne oświadczyć, że nie może się zgodzić z propozycją Rządu Polskiego i nie widzi podstaw do zastosowania wobec jeńców niemieckich, Polaków, jakiegokolwiek innego reżimu niż ustanowiony dla wszystkich jeńców niemieckich.
Komisariat Ludowy uważa w związku z tym za konieczne podać do wiadomości Ambasady, że przytłaczająca część Polaków, żołnierzy armii niemieckiej, wzięta była do niewoli z bronią w ręku i po czynnym oporze wobec wojsk sowieckich, a nie w wyniku dobrowolnego poddania się do niewoli.
Kujbyszew, 23 stycznia
No. 13
(pieczęć okrągła Narkomindiełu)
Andrzej Toczewski, Decyzja Stalina, „Karta” nr 10/1993.